قبیله سادات بنی جمیل

قبیله سادات بنی جمیل که دارای امارتی در شمال عراق بودند در سال ۱۷۲۴ میلادی علیه ظلم و ستم عثمانی ها قیام کردند. قیام آنها سبب قشون کشی احمد باشا عثمانی و سرکوب سادات بنی جمیل گردید .

نتیجه این شکست؛ مباح شدن خون سادات بنی جمیل و بر حذر شدن آنها از بکار گیری نام بنی جمیل و سیودیت شد. بعد از نبرد که به نام " وقعة بنی جمیل " معروف بود مهاجرت سادات بنی جمیل به شهرهای جنوبی و شمالی عراق و کشور های سوریه ؛ ترکیه ؛ اردن و ایران (اهواز) آغاز شد .

عده ای که به محل سکنی قدیم بنی جمیل در استان صلاح الدین مهاجرت کردند به نام المجمع شهرت یافتند چون از نامیدن خود به نام بنی جمیل برحذر بودند و عده ای دیگر نیز به نام القاب خود مثل الندوات و یا اجداد خود همانند الحباب و المگادمه و الصوالح و المریان و البنده بدون ذکر جد اعلای خود سید جمیل معروف گشتند و عده ای دیگر هم به سوریه مهاجرت کردند و به نام الجملان و عده ای دیگر به اهواز، گرگر، امیدیه، سربندر، ماهشهر و دیگر مناطق خوزستان مهاجرت کردند که در اهواز به نام البدوان (صحرا نشین) و در دیگر مناطق به نام بیت عبار و بیت اوشیر و دیگر نام ها شهرت دارند.

این زندگی کوچ نشینی و مهاجرت آنها جهت یافتن چراهگاه ها، سبب آشنایی عشایر سادات بنی جمیل با بیوت و طوایف بدوی از دیگر عشایر عربی گردید. این بیوت و طوایف غیر از سادات بنی جمیل در دایره بدوان شامل: المسعود ؛طی ؛ بنی خالد ؛ اعباده و خفاجه می باشند .

عشایر سادات بنی جمیل دارای نخوه یا برادر خواهی "سره" می باشند و شامل عشایر، المندیل (بیت عبّار، بیت علاو، بیت اوشیر) ؛ الراشد ؛ الحباب ؛ النده ؛ المریان ؛ الصوالح و برخی دیگر عشایر می باشند.